Je hebt je baby verloren. En op een dag komt het moment dat je weer contact hebt met je werk. Misschien stuurt je leidinggevende een bericht. Misschien vraagt een collega hoe het gaat. Misschien moet je weer terug. En ineens schuurt alles. Want hoe ga je verder in een wereld die gewoon doorgaat?
Werk geeft houvast. Het brengt ritme, afleiding en contact. Maar na het verlies van je baby kan werk ook lastig zijn. Er zijn verwachtingen. Deadlines. Overleggen. Collega’s weten niet goed wat ze moeten zeggen. Of zeggen juist te veel. En jij probeert je weg te vinden. Terwijl je nog niet weet hoe je verder moet.
Sommige collega’s vallen stil. Niet uit onverschilligheid, maar uit onzekerheid. Ze willen niets verkeerds zeggen, dus zeggen ze maar niets. Anderen maken grapjes — uit spanning, niet uit disrespect. Sommigen vermijden je. Anderen overspoelen je met vragen. En jij weet niet altijd wat je nodig hebt. Want je verdriet past niet in de koffiekamer. Niet in de vergadering. Niet in het rooster.
Je leidinggevende wil iets betekenen, maar weet niet hoe. Soms krijg je alle ruimte, maar zonder contact. Soms juist een strak plan, terwijl je nog nauwelijks kunt denken. En dat kan verwarrend zijn — voor jou én voor hen.
“Als werkgever of collega wil je iets betekenen. Maar je weet niet hoe. En dus gebeurt er niets. Of juist te veel. En dat kan verwarrend zijn.” — Stille Levens (z.d.)
Na het verlies van je baby verandert er veel. Niet alleen in je hart, maar ook in je hoofd. Je kunt merken dat je sneller moe bent, dat je je moeilijker kunt concentreren, dat je vergeetachtiger bent dan voorheen. Soms maak je fouten die je anders niet zou maken. Je raakt sneller overprikkeld. En dat is normaal. Maar op werk valt het op.
Collega’s merken misschien dat je anders functioneert. Dat je minder scherp bent, sneller moe, of vaker stilvalt. Soms valt het op dat je fouten maakt die je eerder niet maakte. En dat kan verwarring oproepen. Ze willen op je kunnen rekenen, maar weten niet of dat nog lukt. Of ze merken dat ze niet meer op je kunnen rekenen, maar begrijpen niet goed waarom. Dat kan leiden tot ongemak. Tot misverstanden. Soms zelfs tot spanning of conflict. Niet uit onwil, maar uit onmacht. Want rouw is niet zichtbaar — en toch beïnvloedt het alles.
Je kunt je schuldig voelen. Omdat je collega’s jouw taken overnemen. Omdat je niet weet wanneer je terugkomt. Of omdat je wél terugkomt, en dat voelt alsof je je verdriet achterlaat. Je wilt niemand tot last zijn. Maar je bent ook niet jezelf. En dat wringt.
Ook in het contact met collega’s kan er iets veranderen. Misschien merk je dat je je wat vaker terugtrekt. Dat je gesprekken uit de weg gaat. Niet omdat je hen niet mag, maar omdat hun verhalen pijn kunnen doen. Over kinderen. Over zwangerschappen. Over het leven dat doorgaat. Misschien wil je hen niet belasten met jouw verdriet. Of weet je niet goed hoe je moet reageren. Soms wil je gewoon even ademhalen.
En zij? Zij willen vaak wel iets betekenen, maar weten niet hoe. Ze durven soms niet te vragen hoe het met je gaat — uit angst dat je verdrietig wordt, of dat ze je kwetsen. Ze willen hun geluk niet opdringen, maar ook niet verstoppen. En zo kan er afstand ontstaan. Niet uit onbegrip, maar uit onzekerheid.
Op werk ben je vaak. Soms meer dan thuis. Maar collega’s zijn geen vrienden. Je moet samenwerken. Overleggen. Presteren. Terwijl je rouwt. En dat vraagt om ruimte. Om afstemming. En soms gewoon om erkenning: dat het anders is. Voor jou. En voor hen.
Contact
Jij wilt rust. Zij willen weten hoe het gaat. Of jij zoekt steun, en krijgt afstand. Soms wil je alleen maar even gezien worden. Een blik, een kaartje, een “ik denk aan je”. Maar dat komt niet. Of juist te veel tegelijk. En dat voelt als ruis.
Verwachtingen
Jij hebt weinig energie. Zij verwachten inzet. Of jij wilt werken, en zij willen je beschermen. Je voelt je schuldig omdat je niet kunt presteren. Of omdat je wél terugkomt, en dat voelt alsof je je verdriet achterlaat. Iedereen bedoelt het goed, maar niemand weet wat goed is.
Verbinding
Jij voelt je alleen. Zij weten niet hoe ze moeten aansluiten. Gesprekken worden oppervlakkiger. Je merkt dat mensen je aankijken, maar niet echt zien. Dat je verdriet niet past in de werkcultuur. En dat schuurt.
Gelijkwaardigheid
Jij bent veranderd. Zij gaan door alsof alles hetzelfde is. Je voelt je een andere versie van jezelf, maar je omgeving reageert op de oude. Dat kan leiden tot vervreemding. Alsof je niet meer helemaal meedoet.
Grenzen
Jij hebt behoefte aan rust, overzicht of flexibiliteit. Zij willen weten waar ze aan toe zijn. Of jij wilt juist duidelijke afspraken, en zij trekken zich terug. Ze geven je vrijheid, maar zonder overleg of afstemming. Jij moet zelf uitzoeken wat je doet, wat je aankunt en waar je grenzen liggen. En dat voelt eenzaam.
Een collega is zwanger. Of net bevallen. En jij hebt je baby verloren. Dat is rauw. Pijnlijk. Confronterend. Je wilt blij zijn voor haar, maar het lukt niet. Je wilt haar feliciteren, maar je hart breekt. En zij? Zij weet ook niet wat ze moet doen. Ze wil haar geluk niet opdringen. Maar ze wil het ook niet verstoppen.
Soms voel je jaloezie. Soms voel je schuld. Soms voel je afstand. En dat is normaal. Je hoeft niets te forceren. Je mag je terugtrekken. Je mag aangeven wat je wel en niet aankunt. En je collega mag ook worstelen. Want ook voor haar is het ingewikkeld.
“Zwangerschappen en geboortes van collega’s kunnen pijnlijk zijn. Bespreek wat je nodig hebt. En geef collega’s de ruimte om ook hun ongemak te benoemen.” — Stille Levens (z.d.)
In het artikel ‘Ontdek hoe je na het verlies van je kind je werk soepel en met steun kunt hervatten’ Iees je welke rechten je hebt als ouder, waar je op mag rekenen, en wat je van je werkgever mag verwachten. Geen stappenplan, wel helderheid. Over verlof, terugkeer, en de ruimte die je nodig hebt om weer te kunnen functioneren. En in ‘Je medewerker heeft zijn kind verloren – hoe je kunt helpen’ vind je tips voor werkgevers die willen steunen, maar niet weten hoe.
Het contact met collega’s en leidinggevenden kan veranderen. Soms schuurt het. Soms groeit het. Soms valt het stil. Niet uit onbegrip, maar vaak uit onmacht.
Als ouder hoef je niet alles te verklaren. En collega’s hoeven niet alles te weten. Maar als er ruimte komt voor wederzijds zoeken, kan er iets ontstaan. Een nieuwe vorm van contact. Met meer mildheid. Meer eerlijkheid. Meer begrip.
Wil je meer lezen over hoe het verlies van je baby de relatie met je collega’s en werkgever beïnvloed? Hoe je een goede werkrelatie kunt behouden? En hoe je met steun je werk weer kan hervatten? Lees dan deze artikelen:
Hoe rouw de belangrijkste banden in je leven op de proef stelt
Ontdek hoe ja na het verlies van je kind je werk soepel en met steun kunt hervatten
Wil je verder lezen over hoe rouw invloed heeft op andere relaties in je leven? Op deze website vind je informatie over:
Wil je je verder verdiepen in hoe rouw invloed heeft op je relatie — en hoe je elkaar kunt blijven zien in het verdriet? Lees het boek Je bent je kindje verloren… hoe nu verder?
Ik geloof in Vertel je Verhaal in Vilt. Een koesterdag — een dag waarop je mag voelen wat er in je hart leeft en wat verteld wil worden.Je mag het delen met mij, en met het blanco doek van zachte…
Een kindje krijgen/verliezen is beide een heftige en ingrijpende ervaring. Bij Groei naar de Toekomst kun je terecht voor begeleiding en steun rondom je zwangerschap. Met mijn jarenlange ervaring als verloskundige kan ik je veel vertellen over wat normaal is…
