Ik snap dat je het nu misschien niet kunt overzien. Er komt zó veel op je af: keuzes, tijden, mensen, liefde en gemis door elkaar. Een camera voelt dan al snel als “erbij” in plaats van helpend. De ervaring leert echter dat foto’s later vaak houvast geven. Niet om de pijn weg te nemen, wel om liefde zichtbaar te houden wanneer woorden tekortschieten. Het gaat om kleine, ware momenten: een hand op een wang, het licht op een dekentje, een briefje dat is meegestuurd. Voor veel ouders worden juist díe beelden een anker.
Dat betekent niet dat alles gefotografeerd moet worden. Als de gedachte aan een camera je adem hoger maakt, houd het klein. Kies voor enkele zachte details in plaats van “het hele verhaal”. Spreek grenzen af: wat komt níet in beeld, wanneer gaat de camera weg. Werk zonder flits en zonder regie. Geef broers en zussen keuzevrijheid en een stopknop. Laat iemand meekijken die stilte begrijpt, of vraag een afscheidsfotograaf die onopvallend werkt en niets forceert.
Twijfel je? Maak het behapbaar met twee vragen. Eén: welke twee momenten wil ik later zéker kunnen terugzien? Twee: voelt fotograferen nu als ondersteuning of als belasting? Is het steunend, doe het klein en zacht. Is het vooral druk, laat het. Je kunt later altijd kiezen voor een ingetogen herinneringssessie met symbolen: kleding, een knuffel, kaartjes, een betekenisvolle plek.
Wat je ook kiest: jullie grenzen gaan voor. Geen foto is belangrijker dan je liefde voor je kind.
Op de geboortedag van onze dochter Madelon keken mijn man en ik naar het programma De Verwondering. Roos Schlikker vertelde over haar stil geboren dochter en hoe ze had geleerd te leven ondanks het verlies. Haar woorden bleven hangen: “Je moet…
Opnieuw zwanger en dan.. Als je eerder een kindje bent verloren, door een pril verlies, afbreking of stilgeboorte ( en alle andere kindjes die ik nu niet genoemd heb) is het ontzettend spannend. Het is niet meer onbezorgd. Hoe ga…
