Ik snap dat je het nu misschien niet kunt overzien. Er komt zó veel op je af: keuzes, tijden, mensen, liefde en gemis door elkaar. Een camera voelt dan al snel als “erbij” in plaats van helpend. De ervaring leert echter dat foto’s later vaak houvast geven. Niet om de pijn weg te nemen, wel om liefde zichtbaar te houden wanneer woorden tekortschieten. Het gaat om kleine, ware momenten: een hand op een wang, het licht op een dekentje, een briefje dat is meegestuurd. Voor veel ouders worden juist díe beelden een anker.
Dat betekent niet dat alles gefotografeerd moet worden. Als de gedachte aan een camera je adem hoger maakt, houd het klein. Kies voor enkele zachte details in plaats van “het hele verhaal”. Spreek grenzen af: wat komt níet in beeld, wanneer gaat de camera weg. Werk zonder flits en zonder regie. Geef broers en zussen keuzevrijheid en een stopknop. Laat iemand meekijken die stilte begrijpt, of vraag een afscheidsfotograaf die onopvallend werkt en niets forceert.
Twijfel je? Maak het behapbaar met twee vragen. Eén: welke twee momenten wil ik later zéker kunnen terugzien? Twee: voelt fotograferen nu als ondersteuning of als belasting? Is het steunend, doe het klein en zacht. Is het vooral druk, laat het. Je kunt later altijd kiezen voor een ingetogen herinneringssessie met symbolen: kleding, een knuffel, kaartjes, een betekenisvolle plek.
Wat je ook kiest: jullie grenzen gaan voor. Geen foto is belangrijker dan je liefde voor je kind.
Ze kijkt me aan. Haar ogen zijn dof, haar schouders hangen. Ze zegt: Tot op heden heb ik mijn manager niet gezien of gesproken. Ik heb wel bloemen gehad en krijg af en toe een kaart… maar dat is het….
Dit kinderboek gaat over Juul. Juul zit in een rolstoel en heeft een spierziekte.Dat zij in een ” stoel met wielen” zit is nieuw voor de kinderen in de klas. Het boek verteld de eerste dag op school.Humor, nieuwsgierigheid en…
