Je kind was er. Je zag hem of haar nog, je hoorde de stem, je voelde de nabijheid. En van het ene op het andere moment is je kind er niet meer. Je kunt het niet bevatten. Je hoofd blijft herhalen: Dit kan niet waar zijn. Het is gewoon niet waar. Het is gewoon niet gebeurd. Straks word ik wakker en blijkt het een vreselijke droom…
Je hoofd weigert het te begrijpen. Je ogen zien de leegte, maar je hart blijft zoeken naar je kind. Je hoort nog de vertrouwde geluiden, je voelt nog de warmte van een hand of een knuffel. Het contrast tussen wat er net nog was en wat er nu niet meer is, is te groot om te bevatten.
In deze eerste periode lijkt de tijd stil te staan en tegelijk door te razen. Je krijgt geen kans om afscheid te nemen, om te zeggen wat je nog zo graag had willen zeggen, om nog één keer vast te houden. Terwijl je verdoofd bent van verdriet, moet je van alles regelen. Dat voelt onmenselijk: je hart staat stil, maar de wereld om je heen dwingt je vooruit.
De eerste dagen na het overlijden van je kind zijn vaak een waas. Je leeft op de automatische piloot. Je doet wat er moet gebeuren – telefoontjes plegen, keuzes maken voor de uitvaart, papieren invullen – maar van binnen voelt het alsof je niet echt aanwezig bent.
Je ziet je kind nog voor je, je hoort nog zijn of haar stem, maar je kind is er niet meer. Het besef dat je kind nooit meer terugkomt, dringt vaak pas later door. In die periode waarin je niet kunt bevatten wat er is gebeurd, moet je beslissingen nemen die groot en definitief zijn.
Naast je verdriet komt er direct een enorme hoeveelheid praktische zaken op je af. Je moet regelen wat je eigenlijk niet kúnt regelen: de uitvaart, administratie, instanties, soms zelfs politieonderzoek of juridische procedures.
Juist in deze dagen, waarin je nauwelijks kunt denken of voelen, moet je keuzes maken die je nooit had willen maken. Dat kan overweldigend zijn.
Wanneer je kind nog jong was, ligt veel van deze verantwoordelijkheid bij jou als ouder. Als je kind volwassen was en een partner of gezin had, worden veel praktische zaken vaak door hen opgepakt. Toch kan het ook dan zijn dat je betrokken wordt bij keuzes of regelwerk, en dat je naast je verdriet moet omgaan met de praktische kant van het verlies.
Juist in deze dagen, waarin je nauwelijks kunt denken of voelen, moet je keuzes maken die je nooit had willen maken. Uitgebreide informatie over de praktische zaken die je moet regelen na het overlijden van je kind vind je hier. Onze hulpkaarten helpen je om overzicht te houden en stap voor stap keuzes maken. De hulpkaarten vind je hier.
Naast de praktische zaken overspoelen emoties je. Verdriet, ongeloof, boosheid, schuldgevoel, angst – ze wisselen elkaar af of komen tegelijk. Je kunt het gevoel hebben dat je gek wordt, omdat je emoties zo heftig en onvoorspelbaar zijn.
Soms voel je helemaal niets. Je bent verdoofd, afgesloten van jezelf. Dat kan verwarrend zijn, maar het is een normale reactie op een schok. Alles wat je voelt – of juist niet voelt – hoort bij rouw.
Jij en je partner kunnen verschillend rouwen. Waar de één behoefte heeft aan woorden en nabijheid, kan de ander zich juist terugtrekken of zich richten op praktische zaken. Jij kunt overspoeld worden door emoties, terwijl je partner misschien probeert door te gaan met het dagelijks leven. Die verschillen zijn normaal, maar kunnen het soms lastig maken om elkaar te begrijpen en nabij te voelen.
Bij jonge kinderen kan dat zichtbaar zijn in spel of wisselende emoties. Pubers en jongvolwassenen kunnen zich terugtrekken, stil worden of juist veel vragen stellen. Volwassen broers en zussen ervaren het verlies vaak in gesprekken, in stilte of door zich af te zonderen. Hun verdriet kan er anders uitzien dan dat van jou, maar is niet minder groot.
Als ouder sta je voor de moeilijke taak om naast je eigen verdriet ook oog te hebben voor het kind dat achterblijft. Je wilt er zijn, troosten en nabij zijn, terwijl je zelf nauwelijks kracht hebt. Soms lukt het om samen te huilen of herinneringen te delen, soms voelt het alsof jullie werelden uit elkaar vallen. Juist die relatie – tussen jouw rouw en die van je kind – vraagt om aandacht en zorg, ook al voelt het alsof je daar de energie niet voor hebt.
Ook vrienden, familie en collega’s worden geraakt door de plotselinge dood van je kind. Voor hen is het vaak net zo onvoorstelbaar en moeilijk te bevatten. Sommigen trekken zich terug omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen, anderen proberen te helpen maar voelen zich machteloos. Werkgevers en collega’s kunnen ook geschokt zijn en zoeken naar een manier om jou te steunen, terwijl ze zelf niet goed weten hoe ze met hun eigen gevoelens en jouw verdriet moeten omgaan.
Dat kan je eenzaam maken, juist nu je steun nodig hebt. Tegelijk kan het helpen om te weten dat ook je omgeving zoekt naar woorden en manieren om er voor je te zijn.
Meer informatie over hoe verlies van je kind doorwerkt in je gezin, je familie, je vriendenkring en op je werk, lees je op onze pagina’s over rouw en relaties.
Naast je verdriet en je relaties verandert ook je dagelijks leven. Alles wat vanzelfsprekend was – opstaan, werken, boodschappen doen – voelt ineens zinloos of onmogelijk. Op je werk kun je merken dat je concentratie weg is, dat je geen energie hebt of dat collega’s niet weten hoe ze met je moeten omgaan.
Sommige ouders vinden steun in duidelijke afspraken met hun werkgever of leidinggevende. Anderen hebben behoefte aan tijd en ruimte om langzaam weer terug te keren. Het is belangrijk dat je hierin gesteund wordt en dat er erkenning is voor jouw verlies.
Dit verdriet draag je zelf, maar je kunt het delen met mensen die je nabij zijn of met deskundigen die je begeleiden.
Plotseling verlies roept vaak levensvragen op die je niet zomaar kunt beantwoorden. Je kunt worstelen met vragen over:
Dit zijn vragen die zich kunnen aandienen, soms allemaal tegelijk, soms wisselend in de tijd. En dat is normaal. Er zijn geen eenvoudige antwoorden, maar het kan helpen om ze te delen met lotgenoten of een professional. Alleen al het uitspreken van deze vragen kan ruimte geven in je rouw.
Plotseling verlies kan verschillende oorzaken hebben. Soms overlijdt je kind door een niet‑natuurlijke doodsoorzaak, zoals een ongeluk, suïcide of geweld. Soms gaat het om een acute ziekte of aandoening, zoals een hartstilstand of een onverwachte complicatie.
Op onze site vind je aparte pagina’s die hier dieper op ingaan:
Een zee van zonnebloemen omringde hem.Zijn naam, zo vol kracht en licht — zijn leventje, zo kort en kostbaar.Slechts één etmaal op deze wereld… maar wat een diepe indruk hij achterliet. Even geleden mocht ik een afscheid vastleggen dat geen…
Een afbreking van een zwangerschap kan gebeuren om medische redenen of om sociale redenen. In dit blog ligt de focus op afbreking om sociale redenen, ook wel abortus genoemd. Cijfers Aantal in 202439.438Abortuscijfer11 : 1000 vrouwen in vruchtbare leeftijdLeeftijd van…
