Ondanks de angst, weer een zwangerschap aangaan
Ik weet nog steeds niet waar ik de moed vandaan haalde. Nog een keer zwanger worden nadat ik mijn twee kinderen was verloren en mijn derde zwangerschap eindigde in een miskraam.
Hoe dan? En waarom dan? Ik hoor het je denken.
De wens om een kind te krijgen – Hoop, verlies en doorzettingsvermogen –
En, ja zo dacht ik er ook altijd over als mensen niet zwanger konden worden. En maar steeds de moed hadden om toch weer een stapje verder te gaan om die gekoesterde wens, dat verlangen in vervulling te laten gaan. En, ja zo dacht ik er ook over als mensen na het verlies van hun baby weer besloten een kindje te krijgen…Totdat het mijzelf overkwam. Toen ik hoorde dat ik niet op een natuurlijke manier zwanger kon worden, gingen we medische hulp zoeken. We wilden er alles aan doen, zodat we later geen spijt zouden hebben dat we het niet geprobeerd hadden.
Bij de eerste behandeling was het raak. Ik was zwanger van een meisje, maar ik moest veel te vroeg afscheid van haar nemen. De tweede poging was ook succesvol, maar helaas moest ik ook van dit jongetje te snel afscheid nemen.
Driemaal is scheepsrecht. Ik hoor het de arts nog zeggen… Helaas eindigde deze zwangerschap in een miskraam…
Het verlangen is onmetelijk groot
Het verlangen naar een kind waar we wel voor mochten zorgen en mochten zien opgroeien was zo groot, dat we besloten om het weer te proberen. Ondanks alle goed bedoelde adviezen.
Zwanger worden is het probleem niet, werd mij gezegd. Zwanger blijven dat is de uitdaging… Ik hoor het de arts weer zeggen. Die woorden maakten op dat moment niet veel indruk op me, omdat mijn verlangen te sterk was.
Dolblij maar ook doodsbang
Ik werd gelukkig weer zwanger. Maar toen het zover was, werd ik steeds overvallen door gevoelens van angst. Bij de kleinste pijntjes sloeg de angst toe. Wilde ik meteen naar het ziekenhuis om te controleren of alles goed was. Ik had geen vertrouwen meer dat ik een gezonde baby mee naar huis zou mogen nemen. En dat ik die zou zien opgroeien.
Ik durfde me niet te hechten, uit zelfbescherming. Ik was bang om weer afscheid te moeten nemen. Ik voelde boosheid als andere aanstaande moeders klaagden over hun zwangerschapskwaaltjes zoals vermoeidheid, misselijkheid en stemmingswisselingen. Maar stiekem was ik ook jaloers. Het deed pijn. Ik had alles ervoor over gehad als ik mijn kindjes maar had mogen houden.
Ik voelde me schuldig naar mijn andere kinderen. Was het wel goed om weer zwanger te worden, zo snel na hun overlijden? Ik durfde mijn angsten en boosheid niet te delen. Uit angst voor de reacties. Ik had immers zelf gekozen om weer zwanger te worden. Ik, met mijn geschiedenis? Dat was toch vragen om problemen?
Ik vroeg me vaak af waar ik aan begonnen was. Was het verlangen zo groot? Wat als ik weer afscheid moest nemen? Zou ik dan nog wel de steun en het begrip krijgen die ik nodig had? Het rouwproces na het verlies van mijn twee oudste kinderen was al zo eenzaam geweest. Nu moest ik ook nog omgaan met de gedachte dat veel mensen in mijn omgeving onze beslissing om opnieuw zwanger te worden niet konden waarderen. En ik kon ze eigenlijk geen ongelijk geven…
Ook voor onze naasten was de zwangerschap een spannende en angstige periode
Het was een spannende tijd, niet alleen voor mij en mijn partner, maar ook voor onze naasten. Zij deelden ook in het verdriet om het verlies van ons kindje. Ook zij moesten leren omgaan met de leegte die onze kinderen achterlieten. Net als wij moesten zij door een rouwproces en het verlies een plek geven in hun leven. En waarom zou het verleden zich nu niet herhalen?
De zwangerschap leek voor mij en mijn partner maar niet snel genoeg te gaan. We konden niet wachten tot onze baby – gezond en wel – geboren was en mee naar huis mocht. Maar we moesten nog zo lang.
Machteloos toekijken…
Negen maanden kunnen heel lang aanvoelen als je elke dag bang bent dat er iets misgaat. Dit gold niet alleen voor mij en mijn partner, maar ook voor mijn familie en vrienden. Zij vonden het ook een spannende tijd en voelden zich vaak machteloos. Ze wilden blij voor ons zijn en ons laten geloven dat alles goed zou komen. Maar eigenlijk had bijna niemand vertrouwen in die uitkomst.
Aan de ene kant wilden ze geloven dat wij een gezond kindje zouden krijgen, maar aan de andere kant wilden ze ons, en ook zichzelf, beschermen tegen nog meer verdriet.
Ondanks de geschiedenis, toch kunnen genieten
Ik zocht een manier om deze tijd door te komen. Maar ik wilde niet alleen maar overleven. Ik wilde ook genieten en mooie herinneringen maken van deze bijzondere periode. Ook al voelde ik voortdurend het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Maar het is me gelukt! Ik leerde hoe ik kon ontspannen en meer kon genieten van mijn zwangerschap en het kindje in mijn buik. Hierdoor hielp ik ook mijn vrienden en familie om te geloven in een goede afloop.
Regie nemen over mijn zwangerschap
Een paar jaar na de geboorte van onze jongste zoon, zei een vriendin tegen mij: ‘Jouw vertrouwen en ontspanning gaven mij ook vertrouwen dat alles goed zou komen.’ Daardoor kon ik echt uitkijken naar de uitgerekende datum en dacht ik niet meer elke dag: ‘Zou het goed gaan?’ Ze vond het knap hoe ik dat deed en vroeg: ‘Hoe kon je zo ontspannen zijn en genieten?’
Ik vertelde haar: ‘Het ging niet vanzelf. Ik heb actief gezocht naar manieren om te ontspannen en vertrouwen te krijgen. Ik vond die manieren en gebruikte ze afhankelijk van hoe ik me voelde. Ik hield een dagboek bij waarin ik alles opschreef wat ik voelde, zonder het te censureren. Ook maakte ik een afspraak met een haptotherapeut om meer contact te maken met mijn lichaam en mijn kind.
Ik leerde weer echt contact te maken met mijn lichaam, wat me hielp om op mijn intuïtie te vertrouwen en de controle over mijn zwangerschap te nemen. Ik nam de tijd om bij elke mijlpaal in de zwangerschap stil te staan en deze te vieren. Dit hielp me om, ondanks mijn angst voor herhaling, toch van deze zwangerschap te genieten. En als de zwangerschap weer verdrietig zou eindigen, had ik toch mooie herinneringen, net als bij Oscar en Madelon. Ondanks dat ik hen ben verloren, kijk ik met warme en blije gevoelens terug op die zwangerschappen.’
Een zwangerschap is een bijzondere en (ook blije) periode
“Echt? Voel je dat echt zo?” vroeg ze. Ik zei: “Ja, dat voel ik zo. Ik had Madelon en Oscar nooit willen verliezen. Ik had ze graag zien opgroeien. Maar niet iedereen kan even lang leven. Sommige bloemen bloeien kort, andere bloeien lang. Je kunt van beide houden en genieten. Het is niet altijd makkelijk, want ik mis ze elke dag. Maar ik heb zo naar ze verlangd dat ik met liefde aan hen en de tijd dat ze in mijn buik zaten, denk. Dat geldt ook voor de zwangerschap van Mans.”
Herkenbaar?
Ben jij in verwachting geweest na het verlies van je kindje? Hoe heb jij deze maanden ervaren? En wat hielp jou om deze maanden door te komen?
