Onze dochter was gezond. Ik had een prachtige zwangerschap, vol verwachting en liefde. Tot het noodlot toesloeg. Een infectie, gevolgd door een ongeluk—alles veranderde in een klap. Van de ene op de andere dag zag haar toekomst er compleet anders uit.
Een hartverscheurende keuze
We kregen een onmenselijke keuze voorgeschoteld: haar laten komen in een leven vol pijn en afhankelijkheid, of haar laten gaan en haar een toekomst besparen die weinig menswaardigheid zou kennen. Wat we ook zouden kiezen, we zouden verliezen.
Loslaten uit liefde
We besloten haar te laten gaan, hoe vreselijk moeilijk dat ook was. Niet omdat we haar niet wilden, maar juist omdat we haar zó liefhadden. Ze verdiende een menswaardig leven. We spraken een datum af waarop de zwangerschap beëindigd zou worden. Maar de dag ervoor greep de twijfel me bij de keel. Mijn hart schreeuwde dat ik haar nog niet kon loslaten.
De keuze werd voor ons gemaakt
En toen gebeurde er iets wat ik nooit zal vergeten. Alsof ze het wist, alsof ze het voelde, alsof ze afscheid van mij wilde nemen — ik voelde haar ineens haar lijfje tegen mijn hand drukken. Het besef trof me hard: al die dagen was ze stil geweest. Mijn meisje, die altijd levendig bewoog in mijn buik, had zich niet meer laten voelen.
Ik legde mijn hand op mijn buik, wreef er zachtjes over en fluisterde dat het goed was als ze mocht gaan. En toen voelde ik het… het leven verdween uit mijn buik.
Verdriet vermengde zich met opluchting. Ze had haar eigen weg gekozen. Ze hoefde de pijn niet te ondergaan. Ik nam afscheid van mijn dochter voordat ik haar ooit echt had kunnen vasthouden.
Het onbegrip
Wat volgde was een periode waarin ik niet alleen haar verlies moest verwerken, maar ook het onbegrip van anderen. “Jullie hebben hier toch zelf voor gekozen?” hoorde ik soms. Alsof het een gemakkelijke beslissing was geweest. Alsof we niet door een hel waren gegaan. Alsof het een keuze uit gemak was, in plaats van uit liefde.
Het was een vreemde gewaarwording dat ik pas begrip kreeg zodra ik uitlegde wáárom we deze keuze hadden gemaakt. Alsof ik een verdediging moest opbouwen, argumenten moest aandragen om mijn verdriet en rouw te rechtvaardigen. Want de omgeving heeft een mening—en die mening voel je. Die drukt zich uit in blikken, stiltes, opmerkingen. En die maakt de keuze nóg zwaarder.
Toch bracht dat uitleggen mij ook iets anders: berusting. Want elke keer dat ik het verhaal vertelde, werd het duidelijker voor mezelf. Niet alleen waarom we deze weg waren gegaan, maar ook dat het een keuze uit pure liefde was.
Een eenzaam rouwproces
Mijn man en ik zijn niet de enigen die een zwangerschap afbreekt. In Nederland worden gemiddeld 39.332 zwangerschappen afgebroken. En net als wij krijgen zij niet altijd het begrip of de steun die ze zo hard nodig hebben. Het verlies van een baby is al een eenzaam, hartverscheurend rouwproces vol schuldgevoelens. Maar zonder steun van je omgeving wordt dat proces nog eenzamer. Dan drukken de schuldgevoelens nog zwaarder.
Liefde in iedere keuze
Daarom is mijn oproep aan iedereen: probeer je eigen mening los te laten en steun ouders in hun keuze. Ongeacht welke kant hun hart hun wijst. Want ook kiezen om de zwangerschap voort te zetten en een kindje op de wereld te brengen dat zijn of haar hele leven zorg nodig heeft, is liefde.
Elke beslissing die genomen wordt in zo’n situatie is er één uit liefde. Dat zouden we nooit mogen vergeten.
Bronvermelding
Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd. (2024). *Jaarrapportage 2023 Wet afbreking zwangerschap (Wafz)*. Rijksoverheid. Geraadpleegd op [datum van raadpleging], via [https://www.rijksoverheid.nl/documenten/rapporten/2024/11/06/jaarrapportage-2023-wet-afbreking-zwangerschap-wafz](https://www.rijksoverheid.nl/documenten/rapporten/2024/11/06/jaarrapportage-2023-wet-afbreking-zwangerschap-wafz).
Beeldgebruik
We hebben er alles aan gedaan om de juiste bronnen te achterhalen. Mocht je menen rechten te hebben op stukken die wij hebben gepubliceerd, neem dan contact met ons op, dan regelen we het alsnog.
Bronvermelding foto: © rawpixel, 123RF Free Images