Ze kwam naar ons toe, zichtbaar aangeslagen. “Ik hoorde zojuist dat jullie zoontje is geboren. Wat ontzettend verdrietig om te horen.” Ze keek naar hem en zei: “Oscar, mooie naam.”
Even bleef ze stil. “Ik weet eigenlijk niet hoe ik moet reageren,” zei ze. “Ik vind het gewoon heel erg wat er gebeurd is.”
Ze vroeg of we wisten hoe alles nu verder zou gaan en of we behoefte hadden aan professionele steun. Daarna liep ze even weg en kwam terug met de mededeling dat we maandag gebeld zouden worden door de medisch maatschappelijk werker. Ze gaf ons een recept en zei: “Ik probeer maandagochtend nog even bij jullie langs te komen.”
Een arts met oprechte betrokkenheid
We waren geraakt door haar woorden, haar oprechte betrokkenheid.
Die maandag hadden we een afspraak bij de ambtenaar van de burgerlijke stand. Toen we haar weer zagen, wachtte ze ons op. “Nogmaals gefeliciteerd en gecondoleerd met Oscar,” zei ze. “Ik vind het zo onwerkelijk en verschrikkelijk. Ik heb er even geen woorden voor.”
We konden haar alleen maar enorm bedanken voor haar steun en begeleiding. Na het verlies van Madelon waren we naar haar verwezen. Hoe anders reageerde dokter Kok vergeleken met de verloskundige en gynaecoloog uit het andere ziekenhuis. Zo betrokken. Zo menselijk. Het maakte diepe indruk.
“Over zes weken zie ik jullie terug op de poli,” zei ze. “Maar als je vragen hebt, weet dan dat je altijd kunt bellen.” Daarna liep ze weg.
Confronterend moment met blije ouders
Even later werd ze aangesproken door stralende ouders die haar bedankten voor haar zorg. Hun kindje had het gehaald. Hij was gezond, en mocht mee naar huis.
Ze feliciteerde hen, maar we zagen dat het haar raakte. Even later kwam ze terug naar ons. “Het spijt me dat jullie dit meekrijgen,” zei ze zacht.
We keken haar aan en zeiden: “Als wij in hun schoenen hadden gestaan, waren wij ook blij geweest. We zijn heel blij voor hen en hopen dat het ons ook gegund zal zijn.”
Ze knikte en liep verder.
Vertrouwen in haar zorg
Zes weken later moesten we terug voor de nacontrole. We waren als laatsten aan de beurt. De wachtruimte was leeg. Zo fijn. Zo anders dan het vorige ziekenhuis, waar ik met een lege buik en lege handen tussen zwangere vrouwen en blije ouders zat.
Ze gaf ons een hand en stelde zich voor met haar voornaam. We zagen dat het verlies van Oscar haar echt raakte. Ze nam de tijd om al onze vragen te beantwoorden en besprak de mogelijkheid van een nieuwe zwangerschap—de risico’s, de kansen, alles.
Eén ding was duidelijk: als we een nieuwe zwangerschap aandurfden, wilde zij ons begeleiden. Maar eerst moesten we in gesprek met gynaecologen van het VUmc en het Radboud. Daar moesten operaties plaatsvinden voordat ik weer zwanger mocht worden.
De volgende dag ontvingen we al een mail met een doorverwijzing. Nog diezelfde week werden we gezien. De artsen waren goed geïnformeerd door dokter Kok, namen de tijd voor ons en bespraken opnieuw alle opties.
Nieuwe hoop
We besloten ervoor te gaan. Dit keer zou het goed komen, daar geloofden we in.
Na anderhalf jaar was ik zwanger van Mans. Officieel zou ik begeleid worden in het VUmc, maar wij kozen ervoor terug te gaan naar dokter Kok in het AMC.
Een blije arts
Bij de eerste controle wachtte ze ons op met een stralende glimlach.
En wij dachten alleen maar: wat fijn dat zij ons begeleidt. En wat bijzonder dat wij dit moment met haar mogen delen.
Beeldgebruik
We hebben er alles aan gedaan om de juiste bronnen te achterhalen. Mocht je menen rechten te hebben op stukken die wij hebben gepubliceerd, neem dan contact met ons op, dan regelen we het alsnog.
