Op de geboortedag van onze dochter Madelon keken mijn man en ik naar het programma De Verwondering. Roos Schlikker vertelde over haar stil geboren dochter en hoe ze had geleerd te leven ondanks het verlies. Haar woorden bleven hangen:
“Je moet genieten van het leven, want je kind heeft die kans nooit gehad.”
Mijn man en ik keken elkaar aan. Zonder woorden begrepen we elkaar. Dit was precies wat wij probeerden te doen.
Het geluk dat abrupt eindigde
Toen ik zwanger was van Madelon, voelde ik me compleet. Elke dag danste ze in mijn buik. Ze was levendig, aanwezig, vol energie. We hadden een naam voor haar—Madelon—want ik stelde haar voor als een meisje dat dansend door het leven zou gaan.
Hoe anders liep het. Het dansen stopte. Zonder waarschuwing, zonder afscheid. Alsof ze als een vlinder wegfladderde, uit mijn armen, uit mijn toekomst.
Ik wilde haar vreugde bewaren, haar bestaan vastleggen. Nog voordat de bevalling werd ingeleid, vonden we een fotograaf die haar wilde vereeuwigen in mijn buik. Want hoewel haar leven abrupt was geëindigd, verdiende ze een plek in de wereld.
Onze belofte aan haar
De dag erna werd Madelon geboren. De stilte die volgde was oorverdovend. Maar ondanks het gemis, ondanks de pijn, waren we vervuld van liefde en trots. We legden elk moment vast. Haar kleine, perfecte gezichtje. Haar handjes die we nooit zouden voelen om onze vingers.
Bij ons afscheid beloofden we haar: pappa en mamma zouden gelukkig worden. En als het mogelijk was, zouden we haar een broertje of zusje geven.
We hielden ons vast aan die belofte. Met hoop gingen we verder. We leefden, we lachten, we durfden vooruit te kijken. En toen werd ik zwanger van Oscar. We waren zó gelukkig. Het voelde alsof Madelon ons hem had gestuurd, alsof het leven opnieuw kleur kreeg.
Maar ook hij werd ons afgenomen. Opnieuw verdween de toekomst die we ons zo hadden voorgesteld.
‘Het verlangen naar een kind hield ons op de been’
Het verlangen naar een kind werd allesoverheersend. We leefden niet, we wachtten. Plannen maakten we niet, want stel dat er een zwangerschap zou komen. We durfden ons leven niet vorm te geven want stel dat ik zwanger zou zijn…
We waren zo bezig met het krijgen van een kind dat we niet leefden maar overleefden. En dat deden we tot het moment dat ik de vruchtbaarheidsbehandelingen fysiek en geestelijk niet meer aankon.
Omdat we al een poging gestart waren, besloten we om die af te maken. Maar wel onder de voorwaarde dat dit echt de laatste poging zou zijn.
‘Proberen zwanger worden beheerste ons leven’
We wilden ons leven terug. Zoveel jaren alleen maar bezig geweest met zwanger worden. We planden geen vakantie want stel dat ik zwanger zou zijn. Ik kocht geen kleren want stel dat ik zwanger zou worden. Ik dronk nooit meer een wijntje want dat zou een zwangerschap kunnen beïnvloeden. Enzovoort. Het hele leven stond in het teken van nog een kind krijgen.
De belofte nakomen
We hadden een belofte te vereffenen. De belofte dat pappa en mamma gelukkig zouden zijn en dat we zouden genieten van het leven. Het leven dat Madelon en Oscar nooit hebben mogen kennen.
Zij hebben nooit een slaapliedje gehoord. Hebben nooit gevoeld hoe gras onder je voeten is. Hebben nooit mogen weten hoe de wind kan wapperen door je haar. Hebben nooit de geur van pas gemaaid gras en de geur van bloemen mogen ruiken. De zon op hun bolletje mogen voelen. En in plassen mogen stampen na een regenbui. En ga zo maar door.
Simpele dingen die je doen beseffen dat je leeft. En je doen beseffen hoe mooi het leven is. Als je het kunt zien. Helaas zagen wij dat niet meer. Totdat we besloten dat het genoeg was geweest.
De kracht van acceptatie
Op het moment dat we toelieten dat onze kinderen misschien nooit een levende broer of zus zouden krijgen, veranderde iets. We konden hun verlies aanvaarden.
De pijn bleef, maar werd zachter. De herinneringen werden minder verdrietig. Hun komst werd opnieuw iets moois, iets om te koesteren. Geen zwarte bladzijde, maar een liefdevolle plek in ons leven.
We maakten weer plannen. Hadden weer dromen. En genoten van simpele maar o zo bijzondere dingen als dansen in de regen, de geur van pas gemaaid gras, het eten van een zelfgemaakte appeltaart, samen zijn (met familie en vrienden), een wandeling door het bos… Kleine dingen, waar we nooit meer bij stil hadden gestaan.
Maar bovenal voerde de liefde voor hen de boventoon in plaats van het verdriet om het gemis. Voor het eerst in lange tijd. Het zwart had plaatsgemaakt voor lichtgrijs.
En toen kwam Mans. Ons cadeautje. Onbewust maakte hij de belofte aan onze kinderen waar. Niet om iets goed te maken, maar om ons eraan te herinneren hoe belangrijk het is om het leven weer te omarmen. En de herinneringen te koesteren.
De weg vooruit
Het leven na verlies van je kind is niet eenvoudig. Maar het is mogelijk om de liefde die je voelde en de vreugde die er was, niet te laten verdwijnen onder je verdriet.
Ik vind het dan ook heel mooi om te zien dat mijn man en ik niet de enigen zijn die het overlijden van hun kind aangrijpen om alles uit het leven te halen. En ons zelf toestaan ten volle te genieten.
Herkenbaar?
Heb jij je kindje verloren en worstel je met het idee om geluk toe te laten? Ik wil je helpen de balans te vinden, zodat je de liefde voor je kind kunt blijven voelen zonder dat het je belemmert om verder te gaan.
Neem vrijblijvend contact op. Je hoeft het niet alleen te doen.
Geïnteresseerd in de uitzending? Via https://kro-ncrv.nl/roos-schlikker kun je de uitzending bekijken
