Soms blijft het stil, zelfs als je een foto maakt…
Ik fotografeer afscheid. Van mensen die worden gemist nog voordat ze écht weg zijn. Maar niets raakt me zo diep als het vastleggen van het afscheid van een kindje. De stilte in zo’n kamer is anders. Zwaarder. Kleiner. Schrijnender.
En toch…
In die stilte zoek ik het licht. Een handje dat nog even wordt vastgehouden. Oogjes die gesloten blijven, maar een wereld aan liefde openleggen. Ouders die, midden in een breuk, iets willen vasthouden dat niet breekt.
Elke keer raakt het me. Diepe snaren.
Ik ben geen camera op pootjes. Ik ben mens. Vrouw. Soms moeder. Soms rouwende, met hen mee.
En dus heb ik rituelen.
Ik adem uit, na elke klik.
Ik brand een kaarsje als ik de beelden bewerk, voor het kindje, voor de ouders, voor zachtheid in hun storm.
Ik praat erover, zacht of hard.
En soms huil ik.
Mijn lens is mijn manier om stil te staan bij wat niet mag worden vergeten.
En elke keer als ik de foto’s stuur, hoop ik dat ze (hoe pijnlijk ook) helpen om dat ene te doen wat zó moeilijk is: leven, zonder los te laten.
Voor alle ouders die ik mocht ontmoeten: jullie kracht is rauw, echt en heilig.
Ik draag een stukje van jullie verhaal met me mee. Altijd.
Klik hier voor meer informatie
