Er zijn momenten in het leven die zo fragiel zijn, zo intiem, dat woorden tekortschieten. Het fotograferen van een stilgeboren baby is zo’n moment. Het is geen gewone fotosessie. Het is een eerbetoon. Een fluistering van liefde. Een stil bewijs dat dit kleine leven, hoe kort ook, voor altijd gekoesterd wordt.
In de stilte van het afscheid ligt een overweldigende liefde. Ouders kijken naar hun kindje – soms voor de eerste en laatste keer – en proberen elk detail in zich op te nemen: de kleine vingertjes, de zachte haartjes, het neusje, het mondje. Foto’s helpen om die herinnering tastbaar te maken, om iets vast te houden als alles anders voelt dan verwacht.
Als fotograaf bevind je je in een heilige ruimte, waar verdriet en liefde hand in hand gaan. Je ademt zachter, beweegt langzamer. Alles draait om respect. Niet om het perfecte plaatje, maar om het vastleggen van een diepe verbinding. Het is luisteren met je hart, kijken met je ziel.
De foto’s die je maakt zijn misschien wel de kostbaarste die je ooit zult nemen. Ze bieden troost op lange dagen, zijn een ankerpunt voor rouw én voor liefde. Want ook al is dit kindje niet opgegroeid in deze wereld, het heeft wél bestaan. Het is gewenst, geliefd, gemist.
En soms, in de zachte rimpels van een zwart-witfoto, in een handje dat rust in die van mama of papa, schuilt een stukje heling. Een stille getuige van: jij was er. Jij bent er. Jij blijft in ons hart.
